De oudst bekende foto van de omgeving
van bakkerij Van Veenen.
Foto: G. van der Veen.

Van Veenen omstreeks jaren dertig.
Foto: R. Boelens.

Rechts: de brood- en banketbakkerij.
Links: het woongedeelte.
Foto: J. Grimme.

Wietse van Veenen.
Foto: familie H. van Veenen.

De banketbakkerij maakte plaats voor een cafetaria. Frites had zijn intrede gedaan.
De banketbakkerij (rechts) kwam in het voormalige woongedeelte.
Foto: familie H. van Veenen.

Frites had zijn intrede gedaan.
Foto: familie H. van Veenen.

Uitbreiding met een restaurant en een
overdekt verwarmd terras.
Foto: familie H. van Veenen.

Harm van Veenen.
Foto: familie H. van Veenen.

In 1876 vestigde Wietse Hendriks van Veenen (*1856 in Ooststellingwerf) zich als bakker aan de toenmalige Dorpsstraat, de tegenwoordige Noorderstraat, in Emmen. In 1898 verplaatste hij de activiteiten naar de hoek Noorderstraat - Hoofdstraat. In 1902 betrok kleinzoon Wietse van Veenen een pand op de hoek Hoofdstraat - Minister Kanstraat.

In 1936 begon Wietse van Veenen een brood en banketbakkerij aan de Weerdingerstraat in het pand van Geesje Folkerts. Zij had hier een logement gedreven waar veel zogenaamde "Pinda Chinezen" overnachten. Naast het logement liet hij door aannemer Daanje een bakkerij bouwen. Van Veenen die ook hier gronden bezat, had op het pand ook een hypotheek van f 3.000,- rusten. In 1936 kreeg hij door het faillissement van Folkerts de gelegenheid het pand te kopen.

Noot: Geesje Folkerts haar geboortenaam was Geessien Folkerts (*1907 Emmen). Zij was een dochter van Klaas Folkerts en Jantje van Veenen.

Noot: Tijdens de economische crisis in de jaren '30 probeerden de hier werkzame Chinezen wat geld te verdienen met de verkoop van zelfgebakken pindakoekjes (teng-teng). Het bleek een succes waardoor de handel zich snel uitbreidde. Zo ontstond de benaming ‘pinda-Chinees’. Willy Derby zong het lied "pinda pinda lekka lekka".

De omgeving van de Weerdingerstraat was in 1936 nog vrijwel onbebouwd, waardoor vanuit de keuken de Odoornerweg te zien was. Na de Tweede Wereldoorlog stond achter de bakkerij aan de Weerdingerstraat tijdelijk een benzinedepot van het Poolse leger.

In 1955 kwam Wietse zijn zoon Harm van Veenen in de zaak. Hij nam het bedrijf in 1965 over. De automatiek werd verder uitgebouwd, er kwam een bar en een kleine zitgelegenheid voor 30 personen. Eén van de eerste cafetaria's in Emmen was een feit. In de beginjaren begon Van Veenen als één der eersten met verkoop uit een automatiek en werd er begonnen met ijsbereiding met primitieve apparatuur op handkracht.

In 1961 stopte Harm met de bakkerij. Broodbakken was niet zijn favoriete bezigheid, hij moest vroeg op en als om 10 uur de broden klaar waren moest hij nog met een kar het dorp in.

In 1966 werd de oude bakkerij naast het café bij het cafégedeelte aangetrokken. De capaciteit verdrievoudigde en er konden toen complete maaltijden genuttigd worden. En met een groot bedrijf als de Bendien tegenover zich legde die uitbreiding hen geen windeieren.

In 1973 vond er wederom een uitbreiding plaats. Er kwam een verwarmd terras en de vers gegrilde kip werd geďntroduceerd. Na vijf jaar vond er wederom een verbouwing plaats, ditmaal een interne. Tot slot werd in 1986 het terras aan het café toegevoegd, waardoor er zaalruimtes ontstonden die d.m.v. schuifwanden van elkaar gescheiden konden worden.

In 1976 bestond de zaak 100 jaar en bij wijze van reclamestunt werd er besloten tot ouderwetse prijzen. Een zakje patat voor 25 cent en een ijsje voor een dubbeltje. Het heeft die dag storm gelopen. Dat Harm van Veenen wijd en zijd goed bekend stond moge ook nog blijken uit de beoordeling die het N.B.T. (Nationaal Bureau voor Toerisme) in 1978 gaf. Tijdens een inspectieronde leverde het toeristmenu, wat toen f 13,- kostte, de beoordeling zeer goed op. En dat gaf weer gelegenheid tot reclame in de plaatselijk pers.

Ook de zoon van Harm, hoe kan het anders: Wietse van Veenen, kwam gedurende korte tijd in de zaak toen hij een opleiding aan de hotel vakschool had afgerond.

Café Restaurant Van Veenen is al lang niet meer gevestigd in het pand waar ooit Geesje Folkerts haar logement had. Niet iedereen voelt zich geroepen om dag en nacht klaar te staan en toen verbouwingen aan het pand grote bedragen moesten gaan kosten was de keuze niet zo moeilijk. Pogingen om een Chinees voor het restaurant te interesseren mislukten. Een oud Chinees bijgeloof zegt: ga nooit op een T-kruising wonen. Het was een wijs besluit het pand aan de horeca broers Robben te verkopen, die daarna nog wel een verbouwing in gang hebben gezet, maar die kennelijk op wat weerstand bij deze en gene stuitte. Waarschijnlijk mede door een handtekeningenactie kwam er een bouwverbod.

In 1996 kwam er een eind aan 120 jaar horecafamilie, waarvan 60 jaar op dezelfde plek.

Bronnen:
Familie H. van Veenen.
S. Hoek-Beugeling.